Formularz kontaktowy

Organizm ludzki w ciągu swojego istnienia ma do czynienia z wieloma alergenami. Jednym z pierwszych alergenów pokarmowych jest mleko krowie z jakim można spotykać się już w okresie niemowlęcym. Alergia na mleko występuje najczęściej u dzieci, ale dotyka również dorosłych.

Czym się objawia alergia na mleko? – Dobry dietetyk wyjaśnia

Alergia na białka mleka krowiego może objawiać się wysypką skórną, dolegliwościami ze strony układu pokarmowego (np. biegunka, zaparcia, wymioty, refluks żołądkowo-przełykowy) czy układu oddechowego (np. kaszel, świszczący oddech). Mleko zawiera 3,3 g białka w 100 mililitrach, w którego skład wchodzą między innymi: kazeiny, albuminy, laktoglobuliny, immunoglobuliny i białka enzymatyczne. Reakcja alergiczna może występować na różne białka mleka, jednak najczęściej uczula kazeina lub β-laktoglobulina. Warto wspomnieć, że z mniejszą częstotliwością spotyka się osoby uczulone na pojedyncze białko mleka, częściej jest to alergia łączona na 2 czy więcej protein. Z tego powodu z diety eliminuje się nie tylko mleko krowie, ale również innych ssaków (np. bawoła, kozy, konia) bowiem posiadają w swoim składzie podobne białka. Mleko i jego przetwory to produkty powszechnie spożywane często w sporych ilościach ze względu na swoje walory smakowe, jak i wartość odżywczą. Jednak osoby borykające się z tą niekorzystną przypadłością jaką jest alergia na mleko krowie, są zmuszone zrezygnować z tego typu produktów i szukać alternatywy. Tylko w ten sposób mogą dostarczać organizmowi wszystkich potrzebnych składników odżywczych.

Alergia na mleko – jak sobie z nią radzić?

Jakie produkty konkretnie eliminować? Na pewno mleko w każdej postaci czyli świeże, w proszku czy skondensowane oraz wszystkie produkty mleczne (kefir, ser, śmietana itd.). Ważne jest czytanie składu produktu przed jego spożyciem i eliminowanie tych, które zawierają w swojej liście mleko lub białka mleka. Przykładami produktów na które warto zwrócić uwagę i zapoznać się ze składem są: pieczywo, parówki, pasztety, kiełbasy, czekolada, lody oraz budynie. Należy uważać na mięso i przetwory wołowe oraz cielęce, po których u osób posiadających alergię na mleko (konkretnie β-laktoglobuliny) może wystąpić reakcja alergiczna. Dieta bezmleczna to jednak nie same wykluczania produktów. Spokojnie w jadłospisie możemy zamieścić warzywa, owoce, dowolne kasze, żółtka jaj, tłuszcze roślinne i wszystkie te produkty, które nie zawierają w składzie białka mleka i mleka. Jako zamienniki nabiału bezpiecznie można stosować produkty na bazie ryżu czy owsa np. mleko owsiane, ryżowe. W przypadku dzieci w wieku od 0 do 3 lat dostępne są hipoalergiczne mleka zastępcze, które zaleca lekarz prowadzący. Jeżeli dziecko jest karmione piersią, ważne jest, żeby mama stosowała dietę bezmleczną, bowiem białka mleka przenikają do pokarmu dziecka. W dzisiejszych czasach dieta bezmleczna nie stanowi dużego problemu. Na rynku możemy znaleźć zamienniki dla produktów niedozwolonych i tym samym uzupełniać dietę w odpowiednią ilość białka i wapnia niekoniecznie z produktów mlecznych.

Jedną z chorób układu krwiotwórczego jest niedokrwistość, do której prowadzi niedobór żelaza. Niedokrwistość cechuje obniżona liczba krwinek czerwonych oraz zmniejszony poziom hemoglobiny i hematokrytu. Objawy mogące wskazywać na występowanie tej jednostki chorobowej to uczucie senności, osłabienia, bladość skóry, ból i zawroty głowy, wzmożone wypadanie włosów czy kruchość paznokci.

Z czego wynika niedokrwistość?

Niedokrwistość możemy podzielić między innymi na niedokrwistość z: niedoboru witaminy B12, kwasu foliowego, żelaza, niedokrwistość aplastyczną, niedokrwistości hemolityczne oraz niedokrwistość w przebiegu chorób przewlekłych. Najpowszechniejszą jest niedokrwistość z niedoboru żelaza, której przyczyną jest nieprawidłowa synteza hemu ze względu na niedostateczną ilość żelaza w ustroju. Mamy wówczas do czynienia z mniejszymi erytrocytami ze zmniejszoną ilością hemoglobiny. Kobiety są bardziej narażone na wystąpienie tej niedokrwistości ze względu na zwiększone zapotrzebowanie na ten pierwiastek w okresie ciąży, karmienia piersią oraz obfitych miesiączek. Przyczyn zmniejszonej ilości żelaza w organizmie jest wiele, niemniej jednak głównie są to krwawienia z różnych układów w naszym organizmie np. pokarmowego czy moczowego, jak również zaburzone wchłanianie żelaza z przewodu pokarmowego przy nieodpowiedniej diecie, czy w przebiegu różnych chorób (np. Leśniowskiego-Crohna). Warto zwrócić uwagę na charakterystyczne objawy długotrwałego niedoboru żelaza jakimi są wygładzenie powierzchni języka oraz jego pieczenie, suchość w jamie ustnej, pęknięcia w kącikach ust czy suchość skóry.

W jaki sposób leczyć niedokrwistość? – Poradnia dietetyczna radzi

W leczeniu choroby, którą jest niedokrwistość najczęściej stosuje się suplementację żelazem. Niestety, w niektórych przypadkach może ona wywoływać skutki uboczne takie jak: zaparcia, biegunka, bóle brzucha, nudności, a nawet wymioty. W takim wypadku bardzo pomocna może okazać się zmiana nawyków żywieniowych na każdym etapie leczenia, która nie niesie ze sobą działań niepożądanych. Odpowiednia dieta to podstawa, ponieważ jej zadaniem jest dostarczenie przede wszystkim odpowiedniej ilości żelaza, poprzez zwiększoną podaż produktów bogatych w ten składnik (np. wątróbka wieprzowa, żółtko jaj, zarodki pszenne, soja). Posiłki wzbogaca się o produkty zawierające składniki wpływające na poprawę jego wchłaniania (witamina C, białko zwierzęce, kwasy organiczne), jednocześnie zmniejszając lub eliminując produkty zawierające związki zaburzające wchłanianie żelaza takie jak np.: fosforany, fityniany, taniny i szczawiany. Prawidłowo skomponowane posiłki stanowią klucz do zapobiegania nawrotom choroby, dlatego warto zwracać uwagę na to, czym karmimy nasz organizm oraz nie dopuszczać do sytuacji, w której pojawia się niedobór żelaza.

Organizm człowieka to bardzo skomplikowany układ zależności pomiędzy różnymi układami i narządami. O tym w jaki sposób działa nasze ciało w dużej mierze decyduje poziom hormonów. Niestety często dochodzi do różnego typu zaburzeń hormonalnych. Jednym z nich jest insulinooporność. Objawy tego schorzenia bywają zróżnicowane, ale szybkie rozpoznaje pozwala na uniknięcie większości negatywnych skutków.

Insulinooporność to zaburzenie, które czasami ciężko jest rozpoznać, a jej objawy możemy przypisywać wielu innym schorzeniom. Jednymi z bardziej charakterystycznych stanów w insulinooporności są nagłe spadki energii, bardzo gwałtownie przebiegające. Osoba, chora na isnulinooporność może wówczas odczuwać silny niepokój, drżenie rąk, zaburzeniu ulega często również praca serca, dodatkowo występują problemy z koncentracją. Nie jest to zasadą, ale bywa częste, że osoby chore mają trudności z utrzymaniem prawidłowej wagi, a tkanka tłuszczowa najczęściej odkłada się na brzuchu. Senność i brak energii i napady głodu, to także jeden z objawów insulinooporności. Opuchnięta, nabrzmiała twarz i również może świadczyć o tym zaburzeniu. Częstsze bóle głowy, wzmożona potliwość, nadmierne owłosienie, problemy ze skórą, a nawet trudności z zajściem lub donoszeniem ciąży również mogą wskazywać na insulinooporność. Pamiętajmy jednak o tym, że wymienione objawy mogą być związane z innymi schorzeniami – aby mieć pewność, że mam do czynienia z tym zaburzeniem niezbędne są specjalistyczne badania, których wyniki musi zinterpretować lekarz.

Dieta w insulinooporności to postawa!

Najważniejszą zasadą diety insulinowej jest utrzymywanie niskiego indeksu glikemicznego. Głównym jej założeniem nie jest niedoprowadzanie do nagłych skoków poziomu glukozy i równie nagłych jej spadków. Jakie pokarmy są wskazane w diecie insulinowej? Przede wszystkim postawmy na warzywa – im więcej surowych warzyw jemy, tym lepiej. Owoce są również wskazane, ale powinniśmy kontrolować ich indeks glikemiczny (uważajmy więc na banany i winogrona – zastępując je owocami cytrusowymi czy jagodowymi). Dobrym pomysłem jest również zwiększenie ilości produktów pełnoziarnistych, ryb, orzechów i nasion. Starajmy się ograniczyć zjadanie potraw smażonych i słonych.
Zadbajmy również o to, by nasze posiłki były niewielkie (jedzmy częściej, ale mniej). Drugim najważniejszym działaniem, jakie możemy podjąć, jest oczywiście codzienna aktywność fizyczna. Jeśli te dwa kroki nie przynoszą znaczącej poprawy konieczne może okazać się zastosowanie leków. Osoby z insulinoopornością powinny być pod stałą kontrolą endokrynologa, a często bardzo dużym wsparciem są porady dietetyka.

Pamietajmy, że insulinoooporność to zaburzenie, które jesteśmy w stanie opanować! Wymaga to oczywiście pewnego wysiłku i zaangażowania, ale jest jak najbardziej możliwe. Odpowiednio dobrana dieta w insulinooporności może doprowadzić do zniwelowania jej objawów. Zdrowszy tryb życia, jakiego wymaga od osób, które się z nią zmagają, będzie miał pozytywny wpływ na cały organizm – wielu przypadkach prowadząc do znacznej poprawy ogólne samopoczucia.